Begrepsavklaring Den gode samtalen

Den gode samtalen har mange kjenneteikn. Det første eg tenkjer på er at den har eit aksepterande språk. Altså ikkje masse kritiske bemerkningar, som om ein har ein forestilling om at hvis ein ikkje kritiserar, så vil ikkje eleven finna ut av det sjølv. Det vil med andre ord sei at vedkommande som er i læresituasjonen må føla seg trygg på at veiledar vil berre det gode for han. Kritiske vurderande språk verkar heller motsatt. Det skal ikkje vera farleg å svara "feil", dvs det er kanskje heller ikkje så mange spørsmål med rett eller feil svar i ein slik samtale. Ein del faktaspørsmål kan likevel vera nødvendig å snakka om.
Samtalen må i hovudsak vera retta mot at eleven skal oppdaga noko om seg sjølv. Stikkord over spørsmålstypar som er med på å hinda ein i å ha ein god samtale kan vera: Moralisering eller formaning, kritisera, gi ros for handlingar som på eksisterande nivå for lengst er forventa,sarkasme, spøka med alvårlege ting, bagatellisera. Eg trur det er viktig å stilla spørsmål som får eleven til å laga eigne løysningar på problemstillingar, og deretter prøva dei ut i praksis. Som td. i kjøreopplæringa. Bilete av ein uoversiktleg sving, som eleven kanskje med fordel kjenner. Så stilla spørsmålet: "Kva tankar gjer du deg om kjøring rundt ein slik sving?" "Er det noko du vil vera spesielt oppmerksom på? oa. Til slutt kanskje eit spørsmål til ettertanke, men det må komma etter at me kjenner kvarandre godt, trur eg.